Door Jeroen Smit
Enkele fragmenten uit ‘Het drama Ahold’
(pag 30)
Zaterdag 22 februari, 23.00 uur
Samen met Maureen Brundage van White & Case zit Van Tielraden bij Van der Hoeven. Vooral Brundage doet het woord, zij legt uit dat de consequenties van het boven tafel komen van deze nieuwe geheime brieven ernstig zijn, dat dit duidt op valsheid in geschrifte, dat dit niet alleen zakelijk maar ook privé grote gevolgen kan hebben. Op het bedriegen van de accountant staat in de VS een gevangenisstraf van 20 jaar.
Als Van der Hoeven dit hoort, houdt hij het niet meer. Hij weet dat dit zijn einde is. Woedend schreeuwt hij: ‘This is it, I quit.’
De Ahold-president is de afgelopen weken druk aan het schaken geweest met de Scandinaviërs over een nieuwe controlebrief. Eentje die voor alle partijen, ICA, Ahold en de accountants van Deloitte & Touche aanvaardbaar zou zijn. Dat heeft hij afgelopen donderdag voor elkaar gekregen. En nu dit. Dat Ahold sinds de zomer van 2002 100 procent van de aandelen Disco heeft, maakt nu niets meer uit, realiseert hij zich. De nieuwe tegenstrijdige brieven gaan ook over de jaren daarvoor. De accountants zullen dit nooit pikken. toen ze bij de ontdekking van de ICA-brieven in oktober 2002 aan hem vroegen of er nog andere brieven waren, had hij ontkent.
Gedesillusioneerd verlaat Van der Hoeven het pand. Hij rijdt naar zijn vriend Karel Vuursteen. Hij kent de voormalige bestuursvoorzitter van Heineken goed, Vuursteen is sinds een klein jaar commissaris bij Ahold.
(pag 312)
Vlak na de brief heeft Van der Hoeven nog een ontmoeting met de Raad van Commissarissen van Ahold. In ‘De Hoop op d’Swarte Walvisch’ komen ze zo’n anderhalf uur bij elkaar. De ontslagen president heeft grote behoefte om ze nog een keer te spreken. Om te getuigen van zijn liefde voor Ahold en de mensen die er werken. Om duidelijk te maken dat hij veel zelfkritischer is dan veel van die mensen nu denken. Het is een emotionele bijeenkomst: Van der Hoeven houdt het niet droog.
Natuurlijk is hij bij zichzelf te rade gegaan. Hij legt zijn commissarissen uit dat hij te goed van vertrouwen is geweest. Dat hij te optimistisch is geweest. Dat hij nou eenmaal geen geweldige antenne heeft voor mensen die de boel oplichten, omdat hij dat niet begrijpt, omdat hij zelf de boel nooit zou oplichten. En dat hij daardoor teveel ruimte heeft gecreëerd voor mensen met slechte bedoelingen. Daar is hij schuldig aan.
Hij erkent dat hij in zeker opzicht naïef is geweest. En te dominant. Nu begrijpt hij dat de drempel naar zijn kantoor hoog is geweest, te hoog. Dat hij collega’s te weinig heeft uitgenodigd om hun kritiek te spuien. Dat de arrogantie waar hij steeds maar weer van wordt beschuldigd ervoor heeft gezorgd dat critici niet snel zullen zeggen dat hij het verkeerd heeft. Maar hij legt ook uit dat die arrogantie het gevolg is van ingebouwde introversie. Van angst om gekwetst te worden. Angst die hem dwingt om afstand te houden. Afstand die maakt dat hij arrogant overkomt.
Het drama Ahold. Jeroen Smit, 2004. Uitgever: Balans. ISBN: 9050187323.
Met de steun van het Fonds voor Bijzondere Journalistieke Projecten.
