VVOJ 2010 verslag: de curator is je beste vriend

Titel workshop: De curator is je beste vriend
Datum: 19 november 2010, 14:00-15:15 uur
Sprekers: Rutger Schimmelpenninck en Eddy van Camp
Moderator: Piet Depuydt
Aantal deelnemers: 41
Lees ook het verslag van Simon Demeulenmeester.
Tekst: Anne Boer
Faillissementen zijn een bron voor verhalen. De curatoren Rutger Schimmelpenninck (onder meer DSB Bank) en Eddy van Camp (onder meer Sportpaleis Antwerpen) vertellen over hun ervaringen en hun relatie met de pers.
De Belg Van Camp trapt meteen een deur in. Hij zegt soms ontgoocheld te zijn als journalisten niet getuigen van enige kennis van het juridische vak. Hij heeft geen zin basale onderwerpen uit te leggen.
Hij vindt dat de journalist daar zelf verantwoordelijk voor is. Schimmelpenninck spreekt van twee soorten journalisten. De ene is snel en oppervlakkig. De ander doet degelijk onderzoek. Hij vreest dat heel veel journalisten ontzettend vlug en oppervlakkig hun werk doen en vindt dat een slechte zaak.
Van Camp benut bij een faillissement diverse bronnen. Belangrijke bronnen zijn vooral de vakbonden, het personeel, de secretaresse en de boekhouding.
Het personeel weet weliswaar veel, maar kan gekleurd zijn. De één is gefrustreerd en boos, de ander wil misschien interessant doen. Feit is wel dat bij een faillissement de baas vaak wordt gezien als ‘de smeerlap’. Het is immers zijn schuld, al is dat volgens Van Camp zeker niet altijd waar.
Via het personeel kom je er wel snel achter of er sprake is van valse balansen en zwart geld. Volgens Van Camp praten journalisten te weinig met het personeel. Hij wijst op openbare balansen van ondernemingen (en als die er niet zijn zegt dat ook wat) en het faillissementsdossier dat een curator moet opmaken en dat openbaar is.
Niet alle ondernemers die failliet gaat, zijn crimineel volgens Van Camp, maar er zijn er bij die hij zeven tot tien keer voorbij ziet komen. De eerste keer zijn ze misschien alles kwijt en de zevende keer maken ze winst, want ze leren bij.
Schimmelpenninck ziet veel overeenkomsten tussen het werk van een journalist en een curator. Ook hij begint met het breed verzamelen van informatie over het bedrijf dat failliet is. Op internet zoekt hij verhalen op, het liefst met personeel. Ook kijkt hij nadrukkelijk naar de datum van de jaarrekeningen. Als die later is dan afgesproken, zoals ook bij DSB, zegt dat al wat.
De curator heeft het volgens Schimmelpenninck aan de ene kant makkelijker dan een journalist, want een curator heeft toegang tot alle bronnen. Maar een curator moet scherp rekening houden met allerlei juridische consequenties en al zijn bronnen kunnen noemen.
Een journalist mag doen aan opinievorming, is niet gebonden aan eindeloos wederhoor en hoeft niet al zijn bronnen te noemen. Een curator levert de feiten aan de rechtbank, neemt een standpunt in, maar de rechter velt een oordeel.
Hij werkt als een brandweerman, in volgorde van belangrijkheid.
Productie veiligstellen, bronnen veiligstellen, mensen horen. Volgens Schimmelpenninck kan iemand niet in een keer het complete verhaal vertellen. Iedereen krijgt de kans om aan te vullen of te herstellen
Een openbaar verslag van de curator, te vinden op zijn website, geeft een behoorlijk inzicht in de situatie rondom een faillissement. Binnen een maand is het eerste verslag openbaar.
Op vragen uit de zaal maken beiden duidelijk hoe curatoren worden betaald.
In België gaat het om een percentage van het geld dat wordt vrijgespeeld, net als in Duitsland.
In Nederland is dat al lang geleden afgeschaft. Curatoren krijgen een uurtarief. Dat wordt per geval door de rechtbank vastgesteld en de hoogte is afhankelijk van het belang van de zaak en de ervaring van de curator.