Titel: Mijn eerste oorlog/conflictgebied
Datum: 8 november 2014
Tijd: 9:00-10:15 uur
Sprekers: Sanne Terlingen (OneWorld) & Annabell Van den Berghe (freelance)
Aantal deelnemers: ongeveer 25
Verslag: Clarysse Thibault
‘Ik heb nooit gedacht dat ik oorlogsverslaggever zou worden,’ aldus Annabell Van den Berghe.
In haar jeugd studeerde ze Arabisch en leerde ze die taal ook erg goed spreken. Net op het moment dat ze naar Egypte ging voor een opdracht, brak er protest uit.
‘Ik werkte toen als journaliste en zo is die interesse meer en meer gegroeid.’
Ook Syrië kwam de afgelopen jaren vaak aan bod in de media. De vele slachtoffers lieten niemand onberoerd maar wat kan je ertegen beginnen?
‘Ik wilde weten wat er in Syrië aan het gebeuren was dus dat was de eerste keer dat ik heel bewust naar een conflict ging.’
Enerzijds waren er jonge gasten van hier die naar Syrië wilden en anderzijds waren er journalisten die van hun redacties naar daar moesten.
‘Het speciale voor mij was dat ik toen alles zelf geregeld heb. Ik heb mezelf zeer goed voorbereid.’
Annabell wilde de beste helm, de beste kogelvrije vest, de beste verzekering… Kortom van alles het beste. Ook een Nokia met meerdere opladers mocht zeker niet ontbreken. En eigen kleren!
‘Ik ben van het principe dat je je een beetje onopvallend kleed maar je moet je wel nog goed voelen in je vel,’ zegt Annabell.
‘Hoe kom je gemakkelijk Syrië binnen?’ vroeg Sanne aan Annabell.
‘Je wordt de grens overgesmokkeld, want die is normaliter gesloten,’ luidt het antwoord. ‘Je moet dus voorafgaand aan je reis contact maken met smokkelaars die dan naar Turkije komen om je op te pikken. Het handige was dat ik al eerder in Syrië geweest ben dus ik had een paar contacten,’ vertelt Annabell.
Blijkbaar is er één bepaalde man uit Syrië die instaat voor alle mediacontacten en voor journalisten die de grens worden overgesmokkeld. Anderhalf jaar geleden was er veel sprake van ontvoeringen omwille van de vele smokkelaars.
‘Het is een risico, maar het is niet onmogelijk, want ik ben hier nog altijd,’ lacht Annabell.
Maar in het land heerst nog steeds geen stabiliteit. In Syrië lopen mensen gevaar van zodra zij ervan verdacht worden met de tegenpartij samen te werken.
‘Het probleem is dat mensen in het begin heel goed beseffen wat goed is en wat slecht is. Maar na enkele jaren raken mensen op persoonlijk vlak gefrustreerd. Dan denken ze: Ik moet de straat op, ik moet iemand vermoorden. Het is niet aan mij om die persoon tegen te houden omdat ik dan een zeker risico loop,’ aldus Annabell.
Sanne Terlingen maakte een artikel over Eritrea terwijl ze er nog nooit geweest was. Sinds 2009 is er geen Westerse journalist meer in dat land geweest.
‘De Eritreeërs vonden mijn verhaal niet goed en waren boos op mij. Je wordt geschaduwd maar bijna nooit gewaarschuwd. Op dit moment maak ik me geen zorgen over mijn leven.’
En ze vertelt verder:
‘Eén keer was ik in Ghana en daar wilde een miljardair me de cel in. Hij had twee agenten die betaald werden door hem. Gelukkig ben ik via mijn netwerk een agent kunnen strikken die een hogere functie heeft dan de andere twee agenten om hun bevel ongedaan te maken.’
